Mijnstreek

Kwaliteit van zorg

Uit de beschikbare indicatoren concluderen we dat de kwaliteit van zorg in orde is. Op het gebied van patiëntgerichtheid zijn er verbeterpunten voor zowel professional als patiënt, die met name samenhangen met het stimuleren van zelfregie en het vergroten van de zelfredzaamheid.

Sociale situatie

De sociaal economische statusscore ligt voor de Mijnstreek aanzienlijk onder het landelijk gemiddelde. Er is een grote groep kwetsbare ouderen vergeleken met het landelijk gemiddelde. Bovendien kampen inwoners van de Mijnstreek vaker met lage zelfredzaamheid dan inwoners in de rest van het land.

(positieve) Gezondheid

De ervaren gezondheid en de (gezonde) levensverwachting zijn in de Mijnstreek het laagst van Nederland. De Mijnstreek scoort op de domeinen van Positieve Gezondheid lager dan landelijk. In de Mijnstreek voldoen bijvoorbeeld weinig mensen aan de beweegrichtlijnen en is er vaker sprake van overgewicht. Tevens is, vergeleken met de rest van Nederland, het mentaal welbevinden er lager en zien we dat (zeer grote) eenzaamheid in alle leeftijdscategorieën vaker voorkomt. Al aan het begin van het leven manifesteert zich een gezondheidsachterstand, die bovendien van generatie op generatie wordt doorgegeven. In samenhang met de lage score op de domeinen van Positieve Gezondheid zien we dat in deze streek het hebben van (meerdere) chronische aandoeningen, waaronder long-, diabetes- en gewrichtsaandoeningen, hoger ligt dan in de rest van Nederland.

Zorgkosten

Zowel in het zorgdomein en WLZ als in het sociale domein (WMO en Jeugdwet (2) is er in vergelijking met de rest van Nederland sprake van een hoog zorggebruik en (zeer) hoge zorgkosten. De grootste afwijking doet zich voor in de leeftijd tot 65 jaar. Net als in de rest van Nederland zien we dat een relatief klein deel van de populatie een groot deel van de zorgkosten maakt.
Het hogere zorggebruik in de regio valt te verklaren door de (zelf-ervaren) gezondheidsstatus, sociaaleconomische situatie, leefstijl, en psychosociale kenmerken van inwoners.

Toegankelijkheid: Vraag & aanbod

De uitdaging op het gebied van vraag en aanbod is tweeledig: de vraag naar zorg en ondersteuning verlagen door de gezondheid van de inwoners te verhogen naar het niveau van het Nederlands gemiddelde, en het zorgaanbod slimmer organiseren gezien het (groeiende) tekort aan zorgpersoneel in de regio.

Er is momenteel onder andere een tekort aan verpleegkundigen, GGZ personeel en ondersteuning van de huisarts. De al bestaande grote tekorten aan thuiszorg- en VVT-medewerkers zullen in de komende 10 jaar bij gelijkblijvend beleid meer dan verdubbelen dan wel verdrievoudigen. Ook in alle andere branches nemen de tekorten toe Ook is er, net als elders in het land, een (groeiend) tekort aan vrijwilligers en mantelzorgers. Zij voelen zich vaak overbelast, waarbij de ervaren druk hoog is. Tijdens piekmomenten zoals een griepepidemie en de Covid–pandemie blijkt nu al dat de regio onvoldoende toegerust is om aan de verhoogde zorgvraag te kunnen voldoen.

Toegankelijkheid: Bereikbaarheid

De bereikbaarheid van zorg op basis van aanrijdtijden, inclusief de acute zorg, kent geen knelpunten. Hierin verwachten we in de (nabije) toekomst ook geen verandering.
Partijen in de regio zien wel verbeterpunten. Er komen nu namelijk veel mensen in de spoedzorg terecht die niet per sé spoed zijn. Verdere integratie van zorg in de wijk is daarom noodzakelijk: eerder signaleren, dichterbij en voorkomen van onnodige escalaties.

Toegankelijkheid: Tijdigheid

De impact van de Covid-pandemie, toegenomen verzuim, uitstroom van medewerkers en grote hoeveelheid inhaalzorg, vertaalt zich bij een aantal specialismen in langere wachttijden in de regio, waardoor gezondheidsproblemen (mogelijk) verergeren.

In de GGZ zijn de wachttijden, ondanks de acties vanuit het verbeterplan van de ‘taskforce wachttijden GGZ Zuid-Limburg’, lang. Het aantal (niet-)actief wachtenden op een plek in een verpleeghuis neemt toe, dit resulteert in een hogere druk op de WLZ.